بررسی و آشنایی با خواص پوشش ها در برابر خوردگی

خطوط لوله فولادی هم در زیر آب دریا و هم در زیر خاک مستعد به خوردگی می باشند. نرخ این خوردگی به جنس فولاد، دما، در دسترس بودن اکسیژن، آب و نمک های شیمیایی در سطح فلز بستگی دارد. برای محافظت از فولاد و کاهش نرخ خوردگی، پوشش های خاصی به سطح خارجی لوله اعمال می گردد [1و 2]. بسته به نوع پوشش اعمالی، ممکن است در حین حمل و نقل و اجرای خطوط انتقال، در پوشش عیوب و آسیب دیدگی هایی ایجاد گردد. به همین دلیل خطوط لوله همواره تحت یک حفاظت از خوردگی دیگر مثل حفاظت کاتدی می باشد. موثر و کارآمد بودن سیستم های حفاظت کاتدی را با اندازه گیری پتانسیل بین سطح فلز محافظت شده و الکترولیت اطراف آن به دست می آورند [3 و 4].

 حفاظت کاتدی تکنیکی برای جلوگیری از خوردگی سطح فلز (عموماً فولاد) می باشد، که توسط فراهم کردن جریان کاتدی کافی برای کم کردن حلالیت آندی یا خوردگی سطح فلز انجام می پذیرد. هنگام محافظت از فولاد، این تکنیک می تواند برای عملکرد پوشش اعمالی مضر باشد. نواحی آندی در شکاف ها و عیوب موجود در پوشش گسترش می یابد. محیط مهاجم درون سطح مشترک پوشش نمونه گسترش یافته (شکل 1-4) و در این عیوب (کاتد) که در نتیجه ی حفاظت کاتدی بوده است جدایش کاتدی شروع شده و در اطراف عیوب منتشر می شود. این مفهوم تحت عنوان جدایش کاتدی معرفی می گردد. شکل 2-4 نمونه ای از تخریب پوشش به دلیل ایجاد شرایط جدایش کاتدی را نشان می دهد.

تعميم اقسام مختلف جدايش پوشش از سطح لوله به جدايش كاتدی، يک برداشت نادرست از اين پديده است. جدايش كاتدی مشخصاَ در پيرامون حفره ها و منافذ^[1] و يا نقاط آسيب ديده پوشش تعريف می شود. مكانيزم های متفاوتی در ظهور جدايش كاتدی تاكنون به اثبات رسيده است ولی شايد بتوان گفت كه پيش نياز پيدايش جدايش كاتدی در بيشتر مكانيزم های موجود، تشكيل يک بستر قليائی ناشی از توليد گروه های هيدروكسيل در محدوده منافذ و نقاط آسيب ديده پوشش است. نبايد فراموش شود که جدايش كاتدی يكی از عوامل عمومی تخريب انواع پوشش های آلی خطوط لوله است كه با اعمال جريان حفاظت كاتدی (CP) تشديد می شود[4]

برای دانلود متن کامل کلیک کنید