الکترود مرجع

الکترود مرجع نوعی از الکترود است که دارای ولتاژ پایدار و مشخص بوده و برای اندازه گیری اختلاف پتانسیل در یک سل الکتروشیمیایی مورد استفاده قرار می گرد. واکنش های الکتروشمیایی در یک سل، حاصل تغییرات دو نیم پیل مستقل هستند که یکی از آن ها الکترود مرجع و دیگری الکترود کاری است. به منظور تمرکز برپتانسل الکترود کاری باید الکترود مرجع در شرایط استاندارد ثابت باقی بماند.

در الکتروشیمی اتصال الکتریکی یک ماده رسانا با یک ماده ی رسانای یونی مثل یک محلول الکترولیت، باعث تشکیل الکترود می شود. در سطح تماس، یک لایه الکتروشیمیایی تشکیل می شود. از آنجایی که این دو فاز غیر قابل اختلاط هستند و خواص بسیار متفاوتی دارند ، میدان های الکتریکی در مرز فازها  ایجاد می شود. برخی از رسانای الکترونیکی اکسید می‌شوند و بارهای منفی را پشت سر می‌گذارند، برخی از رساناهای یونی نیز احیا می شوند و الکترون‌های فاز دیگر را می گیرند. در هر دو مورد تفاوت در پتانسیل های الکترواستاتیک در هر دو فاز (تفاوت پتانسیل گالوانی) ایجاد می شود و در نتیجه پتانسیل الکترود ایجاد می شود.

اندازه گیری پتانسیل یک الکترود منفرد (یا پتانسیل مطلق) امکان پذیر نیست. برای حل این مشکل، یک پتانسیل الکترود تحت شرایط تعریف شده به طور دلخواه در تمام دماها صفر تعریف شده است. یک الکترود مرجع دارای یک پتانسیل الکتروشیمیایی پایداردر دمای ثابت است که پتانسیل های اعمال شده یا اندازه گیری شده در یک سلول الکتروشیمیایی نسبت به آن ارجاع داده می شود. بنابراین یک الکترود مرجع خوب، پایدار و غیرقابل پلاریزه شدن است. به عبارت دیگر پتانسیل چنین الکترودی در محیط مورد استفاده و همچنین با عبور میزان کمی جریان پایدار می ماند. همچنین امپدانس یک الکترود مرجع ایده آل باید صفر باشد. در عمل، غیرقطبی‌پذیری فقط در جریان‌های کوچک برقرار است، بنابراین امپدانس ورودی الکترود مرجع روی یک پتانسیواستات باید تا حد امکان بالا باشد.

برای دانلود متن کامل کلیک کنید